แด่คุณที่รัก

"ไปกินเหล้ากัน"มือหนาๆเอื้อมไปวางบนบ่าของเพื่อนในกลุ่มที่นั่งเล่นมือถืออยู่

"ไม่"ปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด

"ทำไมอ่ะ"

"เออนั่นดิ มึงไม่ไปกินเหล้ากะพวกกูนานละนะ"

"ก็ไม่อะไร รีบกลับบ้านไง"

"โห่ ไรวะ ทำอย่างกับมีเมียรออยู่บ้าน"

เชี่ย มึงห้าม มึงลากมันออกมา ไอ้เวร ไม่รู้อย่าพูดสุ่มสี่สุ่มห้า

"ไปละนะ:)"

มือเรียวยาวโบกไปมาเพื่อลาเพื่อนๆก่อนที่จะพาตัวเองเดินออกมา ไม่ใช่ไม่อยากไปกินเหล้าด้วยหรอกนะ แต่ช่วงนี้ ไม่สิ ต่อจากนี้ คงไม่ไปแล้วล่ะ 

"สวัสดีครับ ตาต้าคาเฟ่ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบคุณลูกค้ารับอะไรดีครับ"พนักงานถึงกับสะดุดกึกเมื่อมองเห็น'คุณลูกค้า' ที่ช่วงนี้ชอบมาประจำอยู่จนดึกดื่น

"โอ้ อืมมมม เอาลาเต้เย็นกับชาเขียวปั่นมุกเยอะๆ กับเค้กช็อคโกแล็ต1ครับ" มือเรียววางเงินสดให้พอดีกับราคาให้แล้วรีบก้าวยาวๆไปนั่งที่นั่งประจำ

"เค้กช็อคโกแล็ต ชาเขียวปั่นและลาเต้เย็นครับ"พนักงานหนุ่มจัดเรียงออเดอร์เสร็จก็รีบผละจากไปทันที

มือเรียวเอื้อมไปจัดเรียงจานเค้กและชาเขียวปั่นไว้ตรงข้ามกับตัวเองพร้อมทั้งจัดการเช็ดช้อนส้อมจนสะอาดเอี่ยม ก่อนจะนั่งเหม่อมองอยู่อย่างนั้น

"เป็นอะไรทำไมไม่กินล่ะ"เสียงหวานใสเอ่ยถามเมื่อเห็นคนรักมัวแต่เหม่อลอย

"ห้ะ หือ อ้อ ไม่มีอะไร แค่กำลังคิดว่าดึกขนาดนี้แล้ว กินไปจะย่อยมั้ยหึ้"ร่างเล็กอมยิ้มแก้มตุ่ยเมื่อได้ยินที่คนรักว่า

"ย่อยหน่าาา ถ้าไม่ย่อยวันนี้เอาไว้ย่อยวันหลังก็ได้" ร่างสูงยิ้มขบขันกับคำพูดน่ารักนั่น มองที่รอยยิ้มและแก้มกลมที่ขยับขึ้นลงแล้ว คล้ายจะอดใจไม่ไหว ไวเท่าความคิดมือเรียวเอื้อมไปหยิก จนเจ้าของแก้มต้องตวัดตามองแรงให้ปล่อย

"หื้ออออ อย่าจับแก้มตอนกินข้าว"

"ข้าวที่ไหน เค้กล้วนๆ"

"ฮึ่ยยย บอกว่าข้าวไง แป้งทำมาจากข้าว เค้กทำมาจากแป้ง เพราะงั้นเค้กก็คือข้าว"

"โอเคครับ โอเค รีบกินนะ เดี๋ยวพาไปเดินเล่นด้วยดีมั้ย"จินเอื้อมไปเช็ดครีมที่เลอะอยู่มุมปากคนรัก กันจะกวาดครีมเอาปากตัวเอง

"หุ้ววว"มือเล็กยกมาพัดหน้าตัวเอง จินอมยิ้มกับท่าทางน่ารักนั่น เวลาเขินนี่ น่ารักชะมัดเลย

"แหวะ อ้วกกกก"จินที่เห็นคนรักก้มหน้ากอดชักโครกเอาไว้เริ่มใจไม่ดี ปกติไม่เห็นแพ้หนักขนาดนี้เลย

"ไปหาหมอกันเถอะนะ "เสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้ของสามีทำเอาพิพายกยิ้มอ่อนใจ

"อย่าขี้แยนักเลย พิยังไม่เป็นอะไร"

ตุ้บ โครม

จินที่เห็นภรรยาท่าทางไม่ดีรีบประคองรับภรรยาไว้ แต่เพราะไม่ทันตั้งตัวว่าภรรยาจะทิ้งตัวลงมาดื้อๆทำเอาจินล้มโครมทั้งที่อ้อมกอดรัดแน่น ทั้งยังปกป้องร่างกายภรรยาไว้สุดความสามารถ ก่อนช้อนอุ้มวิ่งไปห้องนั่งเล่น มือเรียวเอื้อมคว้ามือถือขึ้นมาอย่างสั่นเทา ความหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ 

"ญาติคุณพิพา"เสียงพยาบาลขานเรียก ทำให้จินสะดุ้งหลุดจากภวังค์ รีบลุกเดินไปหาพยาบาลที่ทำหน้าเคร่งเครียด

"ครับ ผมเป็นสามี"สีหน้าเคร่งเครียดของพยาบาลทำให้จินเริ่มเครียดตาม คมเล็บสวยจิกเข้าเนื้อจนเลือดซิบยังไม่รู้สึกตัว

"เชิญพบคุณหมอทางด้านนี้นะคะ"สมกับเป็นมืออาชีพ เธอสามารถสังเกตและปรับเปลี่ยนท่าทีได้อย่างรวดเร็ว

"ครับ"

สิ่งที่ได้ยินจากคุณหมอทำเอาจินหวั่นใจ

ถ้าหากว่าพิไม่หายล่ะ ถ้าพิ ถ้าพิ ถ้า

ขาเรียวยาวทรุดลงกับพื้นอย่างคนหมดแรงที่ฝืนต่อไม่ไหว ทั้งตัวสั่นเทาจากความหวาดกลัวที่ตีตื้นมาจากก้นบึ้งหัวใจ

"จินเป็นอะไรครับ"พิที่เห็นสามีนั่งทรุดอยู่กับพื้นเอ่ยถาม ร่างสูงสั่นสะท้านเมื่อมองไปที่รอยยิ้มงดงามของคุณภรรยาตัวน้อย

"พิ ฮึก เรา"

"หืมมม ค่อยๆพูดนะ พิฟังอยู่"

"ขอโทษ ฮึก ขอ ฮึ ขอ ขอโทษนะ"ร่างกายสั่นเทา ทั้งตัวไร้เรี่ยวแรง พิพาแปลกใจที่เห็นสามีที่ถึงปกติจะชอบทำตัวขี้แย แต่ไม่เคยจะร้องหนักขนาดนี้

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร"ถึงจะไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่พิพายังคงกอดปลอบคนรักอยู่แบบนั้น

เรื่องที่รับรู้มันหนักหนา จนพิพาไม่รู้จะพูดอะไรดี เหลือบมองสามีที่นั่งก้มหน้ากุมมือเขาเอาไว้

"จิน"

"ครับ"ร่างสูงเงยหน้ามองภรรยาตัวเล็กพร้อมยกยิ้มฝืดเฝื่อน

"อย่าเอาลูกไปจากเราเลยนะ"เสียงสั่นเครือของภรรยาทำจินกลืนก้อนขมลงคอ แล้วยกมิอลูบหัวคนตัวเล็ก

"พิอยู่กับเราเถอะนะ แล้วเราค่อยมีใหม่ก็ได้"หยาดน้ำอุ่นไหลรินเปรอะแก้มกลม พิพาก้มหน้า มือเล็กๆกุมมือสาทีไว้แน่น

"ฮึก ให้ลูกอยู่กับเราเถอะนะ พิเสียเขาไปไม่ได้"

"จินก็เสียพิไปไม่ได้เหมือนกัน"ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง พิพาร้องไห้จนเหนื่อยหลับไปแล้ว แต่จินยังคงนั่งกุมมือคนรักไว้อยู่แบบนั้น

"อายุครรภ์22สัปดาห์แล้ว ถ้าสามารถประคองอาการต่อไปได้ เราสามารถเก็บเด็กไว้ได้ครับ แต่มีโอกาสที่จะคลอดก่อนกำหนดเยอะมาก และในระหว่างนี้ คุณแม่ต้องอยู่ในโรงพยาบาล หลีกเลี่ยงความเครียดและการออกกำลังหนักๆ เดี๋ยวถ้ามีอะไรเพิ่มเติมแพทย์ประจำบ้านจะเป็นคนอธิบายต่อนะครับ หมอขอตัวก่อน" 

พิพาเหลือบมองสามี ที่ยืนอยู่ด้านข้างเตียง หลังจากตัดสินใจจะเอาลูกไว้ สามีก็ทำทุกอย่างเหมือนปกติ แต่พิพารู้อยู่แก่ใจ จินไม่ดีใจซักนิด

"เตรียมห้องคลอด! -£^กนลก"เสียงความวุ่นวายต่างๆไม่เข้าหูจินอีกต่อไป ตาคู่คมมองเห็นเพียงภาพของภรรยาที่หมดสติไป ทั้งเตียงเปรอะไปด้วยเลือด มือที่สั่นระริกพยายามเอื้อมไปจับภรรยาเอาไว้ อนิจจา ความวุ่นวายที่ไม่สนใจ กำลังจะพาภรรยาของเขาจากไป

"คุณลูกค้าครับ ร้านจะปิดแล้วนะ"

ไม่รู้เวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหน จู่ๆเสียงพนักงานก็ดังขึ้น จินสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันไปยิ้มขอโทษขอโพยให้พนักงานตรงหน้า แล้วเดินออกไปจากร้าน 

อ่า พรุ่งนี้คงต้องไปหาแล้วล่ะ 

พนักงานหนุ่มลูบแขนเบาๆ ถึงจะมาประจำ แต่ก็ยังน่าขนลุกทุกครั้ง มือเก็บจานและแก้วที่ไม่มีอะไรพร่องไปเลยซักนิด แต่ไม่วายบ่นในใจ

คนอะไรน่าขนลุกชะมัด มานั่งนิ่งๆอยู่ได้ตั้งหลายชั่วโมง

ขาเรียวยาวก้าวข้ามทุ่งหญ้าเขียวขจีไปหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ดอกไม้ในมือวางลงหน้าป้ายหลุมศพ ก่อนจะล้วงหยิบเอาเสื้อตัวเล็กออกมา วางไว้หน้าป้ายที่ตั้งอยู่ข้างกัน รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฎบนใบหน้า

"ผมซื้อชุดไว้ให้ลูกของเราด้วยล่ะ ถ้าคุณได้เห็นคุณต้องชอบแน่ๆ"

Talk

จบเรื่องแรก ฝากติดตามกันด้วยนะคะ แนวที่เขียนส่วนใหญ่จะเป็นแนวๆดราม่า แต่ไม่มาก ติดตรงไหนติได้เลยนะคะ แต่ใช้คำที่สุภาพนิดนึงน้าา ใจบาง

ส่วนคำถามที่พิพาเป็นอะไร

พิพามีอาการครรภ์เป็นพิษ หมอแนะนำให้เอาออก แต่พิพาเลือกที่จะเก็บลูกไว้ค่ะ